Ook verschenen in Bunniks Nieuws ('Het Groentje')
Hé Maud, ben je er weer? Mijn schoonmoeder kijkt op van haar Libelle. Ze lijkt fris en tevreden vanochtend, haar stoel staat rechtop en niet in de ligstand. "Wil je een kopje koffie?” Ze stiefelt naar de keuken. “Ja lekker”, zeg ik, maar dat hoort ze al niet meer.
Wat een gezellige binnenkomst, ze heeft een goede dag. De thuiszorg heeft haar al gedoucht en aangekleed. In de keuken praten we verder, ondertussen doe ik een kleine check. Heeft ze ontbeten? Heeft ze haar medicijnen ingenomen? Heeft de thuiszorg vanochtend het middageten in de magnetron gezet? Zijn er nog boodschappen op het lijstje geschreven? Ja, doucheschuim. Doucheschuim?
"Uiteindelijk lukte het ons om samen met verschillende thuiszorgorganisaties een redelijk systeem van zorg en controle op te zetten"
“Ik zie dat er doucheschuim op het lijstje staat. Die heb ik vorige week nog meegebracht”, zeg ik. “Ik kon nergens een nieuwe fles vinden”, reageert mijn schoonmoeder. Ik loop naar de badkamer. In het kastje onder de wastafel staan vier flessen doucheschuim. Ik neem er een mee naar de keuken. “Waar heb je die gevonden?” Ik leg uit waar hij stond, zeg dat ik hem op de wastafel zet en streep doucheschuim door op het lijstje. Ondertussen heeft mijn schoonmoeder de koffie ingeschonken. “Koekje of bonbonnetje erbij?” vraagt ze. “Die pak ik wel even”, zeg ik snel. Koude koffie is niet zo lekker.
Ik ben zo blij dat we gezellig samen koffie kunnen drinken in haar eigen keuken. Mijn schoonmoeder is door een val lange tijd in een zorghotel geweest. Het was de vraag of ze de stap terug naar huis kon maken. Als familie hadden we ons zorgen gemaakt: door het verblijf in het zorghotel was ze afhankelijker geworden van anderen. Wat kon ze nog aan zelfredzaamheid herstellen? Maar ook: zouden we genoeg zorg voor haar geregeld krijgen? Alle thuiszorg was immers vol. Uiteindelijk lukte het ons om samen met verschillende thuiszorgorganisaties een redelijk systeem van zorg en controle op te zetten.
Mijn schoonmoeder lijkt nu langzaam te herstellen. Ze heeft veel moeten inleveren, zowel lichamelijk als geestelijk, maar voor nu lijkt haar wens om thuis te blijven te slagen. Ze is 90 jaar, lichamelijk beperkt door Parkinson en ouderdom, zeer slechthorend en haar geestelijk vermogen lijkt in ras tempo te verminderen. Maar als we het over het zorghotel hebben, zegt ze resoluut: “Tussen die mensen hoor ik niet thuis, want zo oud ben ik nog niet!”
Over Maud Verhoofstad: “Als mantelzorger heb ik veel moeten regelen en uitzoeken, die tijd had ik graag anders besteed. Daarom heb ik de opleiding tot Mantelzorgmakelaar gedaan. Nu kan ik andere mantelzorgers wel die ondersteuning aanbieden in het regelwerk om de juiste zorg te krijgen"
Comentarios